Potatoes, piki piki en het project

Hoi allemaal,

Mijn vorige blog eindigde voor wij naar Shinyanga gingen, mits onze manager het geld binnenkreeg. Dat laatste kwam op de valreep goed. Op woensdag zouden we rond 1 uur opgehaald worden en naar het busstation gebracht worden. Alleen werden twee uur daarvoor gebeld, de officials ("the two potatoes" zoals mijn manager ze noemt) waren er niet. Het zou dus saai zijn voor ons, alsof een meeting in Swahili met two potatoes dat niet zou zijn. Maar er was ook verder niks te doen in Shinyanga, dus het maakte niet uit of we daar of in Mwanza aan het werk waren. We bleven dus in Mwanza, maar waren ook thuis aan het werk. Alle lokale volunteers waren namelijk wel in Shinyanga voor een training, dus er was niemand van ons team op kantoor. Scheelt ons weer geld aan taxi's en levert extra slaap op!

Veronica ging het weekend naar Zanzibar (ik ben verder niet jaloers hoor), dus May en ik waren alleen thuis. We hebben het weekend gebruikt om vooral helemaal niks te doen. We zijn naar het zwembad gegaan en hebben daar in de zon gelegen. Hoewel de zon wel zo warm wordt dat je na een kwartier naar de schaduw verhuist. Daar ook lekker gegeten en 's avonds een drankje gedaan. De man uit het vorige verhaal van de krokodil en de boot (Don) was er ook. Hij kende nog wat mensen en samen hebben we nog lang gezeten daar, heel gezellige avond met mensen van over de hele wereld. Afgelopen weekend leek er eigenlijk best veel op. Veronica was terug, maar nu was May naar Zanzibar (ik ben verder niet jaloers hoor) en zijn we zaterdag naar het zwembad gegaan, gegeten daar en drankjes gedaan. We ontmoetten daar twee jongens die van Zuid Afrika naar Spanje aan het fietsen zijn. Een vriendin van hen was ook in Mwanza. We hebben ze uitgenodigd om de volgende dag te komen eten. Veronica heeft lekkere Italiaanse pasta gemaakt en ik heb een poging tot bakken gedaan in de vorm van Arretjescake. Deze week ben ik alleen thuis. Veronica is naar Shinyanga om daar een training te geven aan een groep jongeren. May komt vandaag (dinsdag) terug uit Zanzibar, maar vertrekt morgenochtend weer gelijk naar Shinyanga. Daar wordt een meeting voor de bedrijven gehouden waar onze jongeren misschien kunnen werken of stage kunnen lopen. Ik blijf achter met de manager en een lokale volunteer. Volgende week wordt een kick-off gehouden voor ons project. 150 jongeren en 50 officials en partners worden uitgenodigd voor speeches, entertainment en eten. Aan ons dus om dit te organiseren. 

Maandag keek ik uit naar een avondje lekker op de bank mijn boek lezen en de left over spaghetti eten. Ik heb nog een aantal boeken gekocht (dank Thomas voor de tips!), dus kan weer even vooruit. Aan de achterkant van onze compound loopt ook een weggetje en de bewaker woont daar ook met zijn familie (pakweg 10 mensen) in een huis. Nou ja, je zou het ook een hut kunnen noemen. Het heeft twee kamers die beide nog geen 10 m2 beslaan. Er staat een bank, of eigenlijk alleen het frame ervan, drie krukjes en een tv met dvd spelertje. Als je denkt dat mijn tv thuis klein is moet je deze even zien. In vergelijking hiermee heb ik een breedbeeld 4K tv. De tv staat altijd aan met muziek of een Chinese tv show die nagesynchroniseerd is in het Swahili. Voor ik de spaghetti ging maken ging ik even een stukje lopen achter de compound. Volgens de buurvrouw zou je ergens in de buurt groente moeten kunnen kopen, dus ik ging kijken waar. Ik heb het nog gevonden ook, heel fijn dat we ook eten kunnen kopen op loopafstand. Daar kwam ik de bewaker tegen en hij kwam erachter dat Veronica en May niet thuis waren. Dan zou ik alleen eten en dat kan echt niet, dus hij nodigde me uit om met zijn familie te eten. Op het menu stond natuurlijk rijst met bonen, gelukkig geen ugali. Ik zal die gastvrijheid in Nederland nog gaan missen. 

Dat ik een paar dagen alleen ben leverde het probleem van vervoer op. Taxi is duur in je eentje en het openbaar vervoer duurt lang, dus what to do. Het probleem bij mijn manager voorgelegd en hij zei dat het prima was als ik de dalla dalla nam en wat later op kantoor kwam. Prima oplossing. Nu loop ik 's ochtends naar buiten en neem een boda boda (motor, ook wel piki piki genoemd) naar de bushalte. Er rijden zoveel boda boda's voorbij dat je binnen 30 seconden er een gevonden hebt. Zal dit niet de meest veilige manier van vervoer noemen (Abi, I know ;-)), hopen dat niemand van VSO dit leest, want zij willen eigenlijk niet dat je een boda boda neemt. Maar goed, 25 minuten lopen in de zon heb ik ook geen zin in, dus dan betaal ik wel 40 cent om me te laten brengen. Dan nog pakweg een uurtje in de dalla dalla, stukje lopen en ik ben op kantoor! 

Dan nog wat over het project. Het is dus de bedoeling dat we jongeren (15-35 jaar) een korte praktische opleiding geven om een vak te leren. Zo kunnen ze bijvoorbeeld kleermaker of elektricien worden. Daarnaast leren we zo ook soft skills als communicatie en timemanagement. Hiermee kunnen ze makkelijker een baan krijgen of een eigen bedrijfje starten. Niet iedereen komt hiervoor in aanmerking, alleen achtergestelde jongeren worden toegelaten. Vooral vrouwen zijn dat nogal snel, maar over het algemeen kom je in aanmerking als je gehandicapt, wees of een jonge moeder bent. Daarnaast wordt er ook gekeken naar leefomstandigheden. Op het aanmeldformulier werden ook vragen gesteld als hoeveel maaltijden eet je op een dag, wat voor wc is er bij jou thuis (modern toilet, hurk toilet of gewoon een gat in de grond). Jongeren met niet zulke fantastische leefomstandigheden komen ook in aanmerking voor ons project. Voor de eerste ronde hebben we in 4 districten plek voor 50 jongeren, in totaal dus 200. In het district waar ik  heenging voor de selectie hebben 137 jongeren zich aangemeld, waarvan 108 ook daadwerkelijk in aanmerking komen. Dan krijg ik vaak nog de vraag, wat doe je nou op een dag? Nou eerlijk gezegd is het niet echt hard werken. Deze week moet ik wat vragen beantwoorden van een VSO journalist. Hij wil een case study maken van ons verhaal hier, maar zijn vragen zijn nogal uitgebreid, gaat wel even wat tijd in zitten. Daarnaast wil ik een blog schrijven (check) en een communicatieplan voor het project maken. Maar dit laatste zal niet in een week gebeuren. Dan moeten er ook nog wat dingen voor de kick off van het project gebeuren. Het foldertje is nog steeds niet af, dus hopelijk kunnen we er deze week wat vaart achter zetten. Eerlijkheid gebied mij ook te zeggen dat de samenwerking in het team beter kan. Communiceren verloopt wat lastig en soms krijg ik ineens een mailtje met de mededeling dat er bijvoorbeeld een shirt is gemaakt ter promotie, zonder dat ik erbij betrokken was. Waarvoor ben ik hier dan als je mij niet op hulp vraagt? Om de hand in eigen boezem te steken, zou ik ook wat volhardener moeten zijn in vragen wat ik kan doen. Zoals vandaag is de manager bezig met de uitnodigingsbrieven en de nationale volunteer met de speech voor bij de kick off. Beide in Swahili, dus niet iets wat ik kan doen. Zou een hele korte speech worden als ik die schreef met mijn Swahili haha. 

Vanavond ga ik lekker pizza eten bij de beste pizzeria in town. Er is er maar een restaurant dat goede pizza serveert en dinsdagavond is pizza avond, alle pizza's in de aanbieding. Als Hollander kan ik een aanbieding natuurlijk niet weigeren. De van-Zuid-Afrika-naar-Spanje-fietsers en hun vriendin gaan misschien ook mee. 

Groetjes, Frederiek