Start project, Small grant en Serengeti

Hoi allemaal,

Het is alweer tijd voor mijn laatste blog. Niet helemaal laatste, hierna volgt er nog een met alle tips voor nieuwe volunteers. 

Op woensdag 27 maart was de kick off van ons project. Het bleek dat het boekjaar eindigt eind maart en voor jaar 2 van het project is veel minder budget beschikbaar. Ineens moesten we dus allerlei activiteiten organiseren voor het einde van de maand. Veronica heeft twee keer een 2-daagse training gegeven en May heeft een bijeenkomst voor de private sector georganiseerd. Voor de kick off was het belangrijk dat een of andere belangrijke lokale official zou komen. Een whatsappje of uitnodiging sturen werkt hier niet, dus we moesten de beste man bezoeken op kantoor om hem een brief met uitnodiging te overhandigen. De afspraak werd een paar keer verzet, maar uiteindelijk was er de donderdag voor de kick off dan toch een afspraak, om drie uur. Natuurlijk had ik niet verwacht dat we stipt om drie uur naar binnen mochten, maar tot grote ergernis van mijn manager was hij er om half vier nog steeds niet. Ik had toevallig mijn e-reader bij me en heb dus rustig een boekje zitten lezen. Om vier uur gebeurde er nog steeds niks. Om half vijf gebeurde er nog steeds niks. Om vijf uur natuurlijk ook niet. Om half zes mochten we eindelijk een kantoortje in. Dit was alleen niet het kantoortje van de official, maar van zijn assistent en we konden nog een half uurtje wachten. Om zes uur mochten we dan naar binnen. Ik heb 20 minuten zitten luisteren naar een verhaal in Swahili voordat mijn manager de uitnoding overhandigde. Bleek dat de belangrijke official de week erop naar Dodoma zou gaan. Drie uur wachten voor een meeting van 20 minuten in Swahili om iemand uit te nodigen die vervolgens helemaal niet kan komen. Mijn manager was not amused. 

Zonder mega belangrijke man hadden we wel een kick off. Ik moet zeggen, die was beter georganiseerd dan ik had verwacht. Er waren pakweg 50 officials en partners uitgenodigd en ongeveer 150 jongeren. Mensen kwamen zowaar soort van op tijd en alle jongeren kregen een t-shirt van het project. Het begon met een officieel moment waarbij de guest of honor aankwam. Daarna ging een klein groepje mensen een aantal workshops bezoeken om te kijken hoe de trainingen gegeven worden. Ondertussen werd de muziek hard aangezet en de jongeren maakten er een feestje van! Ze gingen helemaal los op de muziek. Daarna waren er nog wat speeches, een optreden van een traditionele dansgroep (zonder slang deze keer) en de guest of honor drukte op een knopje en daarme ging het project officieel van start. Net op tijd, want daarna kwam de regen met bakken uit de hemel, we zaten net op tijd binnen voor de lunch. 

Ondertussen hebben May en ik een lesje Swahili gekregen. Wat een openbaring. We hadden zelf al wat geleerd en konden ons prima redden op de markt. Maar ik vond het altijd onzin als mensen zeiden dat Swahili zo makkelijk is, onthouden van alle woorden is makkelijker gezegd dan gedaan. De grammatica is compleet anders dan de Europese talen, maar het is wel veel simpeler. Woorden worden bijvoorbeeld niet vervoegd, waardoor je maar een woord hoeft te leren als je werkwoorden leert. Zo is bakken "oka" ongeacht wie er aan het bakken is of wanneer je aan het bakken bent. 

We hebben bij Randstad een aanvraag gedaan voor een "small grand." Als je tijdens je placement iets ziet wat relatief makkelijk te realiseren is, voor veel mensen impact heeft en niet te veel kost, kun je een aanvraag doen voor maximaal 250 euro. Ik heb deze aanvraag gedaan om de school met de klas voor gehandicapten te kunnen helpen. Met het geld is er elektriciteit in het klaslokaal aangelegd. Ze hebben namelijk een braille apparaat gedoneerd gekregen, maar er is helemaal geen stroom, waardoor de machine maar ligt te verstoffen. Daarnaast hebben ze ook een tv en een computer, maar ook daar heb je stroom voor nodig. Daar is nu gelukkig verandering in gekomen! We werden uitgenodigd om te komen lunchen als bedankje. Ik zou bijna willen dat ik op die school vrijwilligerswerk heb gedaan (ze zoeken overigens vrijwilligers die kunnen helpen, dus mocht je nog wat willen doen...) We kwamen aangelopen en de kinderen kwamen weer op ons afgerend. De dag was ten einde en ze zaten een film te kijken. Vrij bijzonder voor veel kinderen, want in veel huishoudens is geen tv. De leraar vertelde dat ze door de extra materialen die ze nu hebben, meer ouders hun kinderen naar school sturen. Heel mooi om te zien dat je met een kleine bijdrage een groot verschil kan maken. 

Dan was afgelopen weekend een enorm hoogtepunt voor mij. Don appte donderdag dat hij naar Ngorongoro en Serengeti ging, of we mee wilden. Nou dat hoef je geen twee keer aan me te vragen. Hij was al ten oosten van de parken, dus we zijn zaterdag naar Kilimanjaro gevlogen (die ook even snel gezien, maar was bewolkt, dus niet echt een super goed beeld gehad). Daar haalde Don ons op van het vliegveld en reden we richting Ngorongoro. Vlak voor de gate stopten we bij een lodge, nou dat was zeker geen tentje op de savanne. Wat een luxe. Cocktails, heerlijk eten (kaas!), warm kruikje in je bed (het is ten slotte "maar" 20 graden). De ober kwam naar ons toe met de vraag hoe laat het haardvuur in onze lodge aangestoken moet worden. En of dat in de slaapkamer en in de woonkamer moest. Haardvuur? Woonkamer? Belachelijk mooie lodge dus. 

De volgende dag reden we naar Ngorongoro. Jeetje was is dat mooi. Ngorongoro is een grote krater van pakweg 20 km in doorsnee. In de krater wonen allerlei dieren. Je kunt er ook naar binnen rijden (en eventueel overnachten), maar dit hebben wij niet gedaan. Het is heel duur en je ziet er dezelfde dieren als in Serengeti. Maar wat een uitzicht heb je van bovenaf! Je overziet de gehele krater en we hebben geprobeerd dieren erin te spotten, maar daarvoor stonden we te hoog. Daarna reden we door naar Serengenti en in het begin werden we natuurlijk enthousiast bij elke zebra die we in de verte zagen. Wat is de Serengeti mooi zeg. Eindeloze uitzichten van de savanne, soms heel groen met bomen en soms alleen gras, soms helemaal leeg en soms vol met kuddes dieren. Wat is het fantastisch om tussen honderden zebra's en gnoes te staan. Kudde olifanten erbij. En natuurlijk leeuwen! Onder een boom lagen vier leeuwinnen te chillen met nog de resten van hun zebra lunch ernaast. Stukje verderop lag ook het mannetje in de schaduw. We hebben heel veel dieren gespot, apen, giraffe, struisvogels, hyena's, gazelle etc. We sliepen 's avonds in een lodge midden in de Serengeti. Het is wettelijk verboden om er een hek omheen te zetten, dus je mocht in het donker niet alleen teruglopen naar je kamer, er kunnen namelijk wilde dieren rondlopen. Er schijnt elke avond ook een buffalo bij het zwembad te komen voor wat te drinken. Weer heerlijk gegeten (kaas!) en over zebra's gedroomd. De volgende dag stonden we vroeg op om nog zoveel mogelijk te kunnen zien. We mochten namelijk maar 24 uur in de Serengeti, geen seconde langer (dan moet je opnieuw voor 24 uur betalen). We gingen naar de rivier en een paar drinkplaatsen. We reden over een bruggetje over de rivier en daar lagen tientallen nijlpaarden in het water. Indrukwekkend! Na nog meer giraffes, olifanten, hyena's en zebra's zagen we ook nr 3 van de big five, de buffalo! In totaal hebben we 3 van de 5 (leeuw, olifant en buffalo) gezien. De luipaard en neushoorn ontbraken nog. Perfect excuus om nog een keer terug te gaan. Ik vond het een geweldige trip, fantastisch om zoveel dieren te zien en er tussen te staan. Ik besef me ook zeker wel dat we enorme mazzel hadden dat we de kans hadden om er met Don heen te gaan. Hij heeft jarenlang in de safaribusiness gewerkt, dus hij wist alle goede plekken te vinden. Daarnaast hoefden we ook niet te betalen voor een auto en chauffeur, terwijl we wel een privé tour hadden. Ik wil komend weekend weer!

Vandaag is mijn laatste dag op kantoor. Ik heb de laatste paar dagen vrij genomen en zal woensdag met May en Veronica naar Dar Es Salaam vliegen. Dan gaan May en ik nog twee weken reizen en kan ik eindelijk ook naar Zanzibar!

Dan rest de vraag hoe kijk ik terug op de afgelopen maanden. Ik heb er een wisselend gevoel aan over gehouden. Het project liep niet en er werd niet echt samengewerkt. Hierdoor heb ik niet het gevoel iets bereikt te hebben met het project. Buiten het project was het heel anders. Zeker toen ik wat ik Swahili sprak begon ik me steeds meer thuis te voelen. Ik vind het niet erg om weer naar huis te gaan, maar dat komt ook doordat het avontuur voor mij nog niet ophoudt natuurlijk. Ik kijk ernaar uit om niet meer de mzungu te zijn, maar de gringo. Ik heb veel geleerd hier, maar nu is het tijd om mijn rugzak op te doen!

PS:

Mocht je ook iets willen doen voor de gehandicapte kinderen, een van de mensen die we op de school hebben ontmoet is een fundraiser gestart om meer begrip te kweken voor gehandicapten. Ze ondersteunt families met gehandicapten kinderen en leert ze hoe ze voor hun kind kunnen zorgen. Als je wil, kun je doneren via: https://www.gofundme.com/education-support-to-disable-children-in-tanzania

Veronica heeft een actie opgezet om de bewaker en zijn familie te helpen met het opzetten van hun eigen bedrijfje. Nu moet hij zijn familie van acht (drie kinderen, twee broers, vriendin en haar zus) onderhouden van pakweg 6 euro per dag. Hij wil graag met zijn vriendin trouwen, maar moet daarvoor eerst met vijf koeien naar haar ouders (true story).  Ze heeft samen met hem een plan gemaakt voor het bedrijfje, maar hij heeft geen geld om te starten. Alle kleine beetjes zullen helpen! Meer informatie en de mogelijkheid om te doneren vind je hier: https://www.gofundme.com/help-a-family-man-open-his-shop-in-tanzania?fbclid=IwAR1YtXG-B0eRgs4DoHkZ5Fn8EEODDHhNMSrpVOnEyl2WLvvqCs1iS6u5BAM