Iringa

Hoi, daar ben ik weer! 

Even een weekje stilte, want we waren vorige week op reis voor de jaarlijkse conferentie van VSO Tanzania en ik had mijn laptop niet bij me. Ik kon dus even niks schrijven. 

De donderdag voordat we weggingen was voor mij wel een hoogtepuntje in tot nu toe. In een Facebookgroep zag ik een oproep van iemand dat ze nog allerlei spullen zocht voor een klas met gehandicapten op haar school. May en ik hadden allebei flink wat Randstad pennen meegenomen, dus ik stuurde haar een berichtje dat we deze wel wilden doneren aan de klas. We werden uitgenodigd om een bezoekje te brengen aan de school. Als Mzungu trek je sowieso overal de aandacht, maar hier helemaal. Maar in tegenstelling tot op straat, vond ik het hier helemaal niet vervelend. Wat een enthousiasme van alle kinderen! We werden eerst ontvangen door de head teacher en daarna naar het lokaal gebracht. De kinderen waren buiten aan het spelen en kwamen meteen op ons afgerend en voor je het weet krijg je allemaal knuffels en loop je hand in hand met de kindjes. De kinderen hadden verschillende handicaps, van missende ledematen, tot slechtziendheid of slechthorendheid. Gehandicapten worden enorm achtergesteld en met de nek aangekeken in Tanzania. Vaak mogen de kinderen niet naar school, dus het was hartverwarmend om te zien dat deze mensen zich met zoveel enthousiasme inzetten voor deze groep. Er waren veel mensen aanwezig om te ondersteunen, bijvoorbeeld om kinderen gebarentaal te leren. De leraar kreeg bijna tranen in zijn ogen toen we de pennen aan hem gaven. Wat een dankbaarheid voor iets wat voor ons zo klein is. Wat mij betreft mogen alle Randstad pennen, t-shirts en opschrijfboekjes naar dit soort projecten. De school heeft een klein keukentje waar deze klas ook wat te eten krijgt tijdens de lunch. Naast dat de leerlingen dan ook een voedzame maaltijd krijgen, dient het ook vooral als stok achter de deur voor de ouders. Het is aantrekkelijker als je kind op school wat te eten krijgt, dus dit motiveert ze meer om hun gehandicapte zoon of dochter naar school te laten gaan. De keuken is alleen vervallen, je moet je er niet zoveel bij voorstellen. Het is een gebouwtje dat redelijk op instorten staat en er wordt gekookt op vuur (letterlijk een zelf gestookt vuurtje) met daarop een pan. Hoog toe aan een opknapbeurt dus. Ik hoop dat we via het small grand fund van Randstad nog iets voor ze kunnen betekenen.  

De dag erna maakten wij ons klaar om naar bed te gaan. We hoorden wat geluiden in huis, dus May en Veronica waren bang dat er ingebroken zou worden. Nou wonen we in een compound met bewakers en honden, dus dat leek me sterk. Ik ging mijn tanden poetsen en May en Veronica waren op hun kamer. De wastafel zit een beetje verstopt, dus ik ging mijn tanden in de keuken poetsen. Daar hoor ik ineens weer geluiden en vervolgens schrik ik me helemaal te  pletter. Het gordijn bewoog en er kwam ineens een GIGANTISCHE muis (of rat) tevoorschijn. Voor de HIMYM fans, echt een ware cockamouse, wat een ding, hij kon nog net niet vliegen. De cockamouse rent over het aanrecht en kijkt me aan. Van schrik begon ik te gillen, for the record, dat heb ik nog nooit gedaan met muizen. Dan draait de cockamouse zich om en rent naar me toe, ik schrik weer, ik gil weer, hij rent weer en vervolgens verdwijnt ie onder de keukenkastjes. May en Veronica hadden natuurlijk geen idee wat er aan de hand was, die hoorden mij alleen maar gillen en dachten dat er ingebroken werd en ik vermoord werd of iets dergelijks. Goed sociaal experiment, want Vero en May sloten zichzelf op in hun kamer. May kwam uiteindelijk kijken, maar ik kon van de zenuwen alleen maar lachen. Niet heel fijn om een cockamouse in huis te hebben. De dierentuin was met mieren, muggen, vliegen, spinnen, salamanders, kevers, mini kakkerlakken, mogelijke bed bugs van Veronica uit een hotel, rare vliegende beesten en een vleermuis bij de voordeur wel groot genoeg. De bewaker kwam even langs en we hebben een tijdje met hem staan kletsen. Hij vond het verhaal hilarisch en noemde het Tom en Jerry, de cockamouse heet nu dan ook Jerry. Gisteravond zaten we voor ons huis te kletsen met de bewaker en zijn broertje. Ik ging ondertussen even douchen en ineens hoor ik May en Veronica gillen en de bewaker lachen. Ik zat te twijfelen of ik mezelf maar moest opsluiten. Toch maar gaan kijken. Bleek dat de bewaker even ging kijken in de keuken en daar zat Jerry gewoon onder de keukenkastjes. Waarom zou je muizenvallen gebruiken, als je zo'n beest ook met je blote handen kan vangen? Alle deuren dicht, shirt voor de kier onder de deur en opjagen maar. Ik kwam de douche uit en daar waren ze met Jerry aan het spelen. Uiteindelijk wilden ze hem binnen vermoorden met mijn slipper. BINNEN MET MIJN SLIPPER, ja doei, dus toen moesten ze hem echt mee naar buiten nemen van mij. Voor mijn slipper was het te laat, dus die zal op een of andere manier nog grondig ontsmet moeten worden. Het broertje van de bewaker was ondertussen ook wel gebeten door Jerry, dus wij provisorisch z'n vinger verzorgd (kwam mijn EHBO kit ineens van pas). Hopelijk krijgt hij geen rare rattenziektes. We hebben de schoonmaakster ook maar gevraagd om een extra keertje te komen schoonmaken.  

Zaterdag gingen we langs bij de buurvrouw in het ziekenhuis. Zij was bevallen van haar kindje, een meisje! Helaas ging het niet goed met de baby, dus ze lag op de intesive care. Vond het bezoek aan het ziekenhuis best indrukwekkend, ook al lijkt het zo routine. Je moet eerst door de beveiliging en dan mag je naar binnen. Beveiliging bestaat overigens alleen uit bewakers die even in je tas kijken. Wij hadden fruit meegenomen voor de buurvrouw en dat was prima. We hadden dit van te voren gevraagd aan onze manager wat je meeneemt voor een ziek persoon en dat bleek fruit/eten te zijn. In het ziekenhuis waren rijen met bedden, de ene persoon wat zieker dan de ander. Heel eerlijk gezegd ben ik blij dat je van de VSO naar een ander (privé) ziekenhuis moet als er wat is. Dit zag er toch niet helemaal uit als een plek waar je graag naartoe gaat. De buurvrouw had veel familie op bezoek en we zijn even gebleven en met iedereen gekletst. Met de baby gaat het inmiddels goed en ze is sinds vorige week thuis. Echt, wat een schatje! We zullen ons best doen om haar niet stiekem mee te nemen naar Nederland.  

Zondagochtend zijn we heel erg vroeg vertrokken we naar Iringa voor de conferentie. We gingen met de auto, maar het is in totaal iets van 17 uur rijden. We stopten op de heenweg dus in Dodoma (hoofdstad van Tanzania) om te overnachten. Wat een trip, de wegen zijn enorm hobbelig en de verkeersdrempels zijn hier enorm. Niks van die kleine drempeltjes in het midden van de weg in Nederland waar je volgens mijn rijinstructeur "met de wangen van je banden" overheen moet. Daarnaast is hard rijden hier ook wel de norm. Toen wij vertelden dat de maximum snelheid in Nederland 120 of 130 is begon de manager te lachen, "je kan niet met 120 over deze wegen." Ondertussen reed de chauffeur 115. Snap nooit zo goed waarom alles super langzaam gaat (pole pole, slowly), maar in het verkeer mensen dan enorme haast hebben. Maandag kwamen we rond half 2 in Iringa aan. Wij waren verdeeld over meerdere hotels en ik sliep niet in hetzelfde hotel als May en Veronica. Mijn hotel was midden in het centrum, dus ik ging een rondje lopen door het centrum. Lang leve mijn  nep-trouwring (thanks meiden!). Ik vond het vooraf soms wat overdreven, maar nu vind ik het een gouden vondst. Tijdens dat kleine stukje over straat is drie keer aan me gevraagd of ik al getrouwd ben. Ik ben populair hier haha, komt helaas wel alleen maar door het feit dat ik blank ben. Ik heb sinds drie weken enorme trek in chocola en kaas, dus ik ben op zoek gegaan naar een reep chocola. Nog gevonden ook, natuurlijk net wat te duur en het was zeker geen Zwitserse chocola, maar ik was gelukkig.  

De conferentie duurde vier dagen. De verschillende projecten werden gepresenteerd, de randstad volunteers hadden een ochtend georganiseerd over career resilience en er werden meerdere presentaties gegeven. Ik vond vooral het project waarbij een gebruik werd gemaakt van theater heel mooi om te zien. Theater is belangrijk hier, dus een goede manier om een boodschap over te brengen. In dit project maken jongeren een toneelstuk met bijvoorbeeld als onderwerp tienerzwangerschappen. Daarbij wordt het publiek aangemoedigd om na te denken over het onderwerp en zich te verplaatsen in de schoenen van het zwangere meisje. Mooi om te zien hoe ze bepaalde denkbeelden kunnen veranderen. Al met al was de conferentie leuk om mee te maken. Ik vond het vooral leuk om de andere volunteers te ontmoeten. Ik kende niet alle Randstad vrijwilligers en kende natuurlijk al helemaal niemand van andere projecten. Leuk om iedereen even te spreken en 's avonds een drankje te doen met de zonsondergang als uitzicht. Vrijdagavond was een afsluitend feest met als thema African print. Wat een feestje maken de Tanzanianen ervan! Met veel dansen natuurlijk, mijn heupen zijn zeker niet zo soepel als die van hen.  

Voor de African print hebben wij een jurk laten maken. We waren bang dat we niet genoeg tijd meer hadden om iets te laten maken, maar de buurvrouw vond dat onzin, haar kleermaker kon dat in twee dagen en komt aan huis. Zo gezegd zo gedaan. De volgende dag hebben we een stof gekocht op de markt en kwam de kleermaker langs. Hij heeft ons opgemeten en we hebben uitgelegd wat we wilden, aan de hand van foto's op internet. Toen wilde hij alleen nog wel voorrijkosten in rekening brengen. Ik dacht gelijk aan mijn kapotte oven thuis en dat Bosch 60 euro wil hebben om langs te komen. Het viel mee, hij wilde maar 80 cent per keer, nou daar lig ik niet wakker van. Twee dagen later zou hij weer langskomen om de jurken te brengen. Toen werd alleen onze buurvrouw opgenomen in het ziekenhuis en we hadden geen telefoonnummer van hem. Gelukkig stopte er 's avonds toch een boda boda voor de poort met onze jurken. Ze passen perfect! Voor nog geen 16 euro heb je dus een op maat gemaakte jurk, helemaal naar jouw stijl en met de stof die jij wil. Ik denk dat wij nog wel vaker bij de kleermaker langs zullen gaan.  

Zaterdagochtend vertrokken we weer vroeg richting Mwanza met een tussenstop halverwege. Zondag kwam we ineens in een file te staan, bijzonder een file in de middle of nowhere in Tanzania. Bleek uiteindelijk dat er een dorpsruzie was. Het ene dorp (of familie) had land ingepikt met huizen erop van het andere dorp/familie. Of dit helemaal klopt weet ik niet zeker, ik was het niet van plan om te vragen aan de boze mannen met speren (true story). Om aandacht te trekken van de lokale overheid werd de weg bezet en mocht niemand er meer langs. Best efficient, want je kan ook niet even omrijden. De lokale officials kwamen eraan en na twee uur wachten mochten we erdoor. Of de mensen hun huis terug hebben gekregen weet ik helaas niet.  

Deze week is de global livelihoods meeting hier in Mwanza. Alle belangrijke mensen van VSO die zich bezighouden met het verbeteren van inkomen, komen hierheen. Wij werden hier last minute ook in betrokken en hebben ineens wat te doen! Ik kreeg er gelijk zin in. In de volgende blog meer hierover. 

Dan nog een vraag aan jullie. Wij zijn opzoek naar lekkere gerechten die we hier kunnen maken. We lopen daar tegen een paar dingen aan: 
- We hebben geen oven. Echt huilen, wat moet ik zonder oven? Zelfs mijn beste gewone recepten moeten allemaal in de oven. Het moet dus te bereiden zijn op het fornuis. 
- We eten al veel vlees als we uit eten gaan. Het moet dus vegetarisch zijn.  
- Kaas is mega duur. Ook echt huilen. Dus het recept mag geen kaas bevatten. Eieren en melk kunnen wel. 
Als je lekkere recepten of goede tips hebt, hoor ik dat dus graag! App me, reageer hieronder of stuur het op een andere manier door. Misschien dat rooksignalen hier nog wel werken. Nee, flauw. Het regenseizoen is begonnen, dus dat kan niet. Bedankt in elk geval voor de shakshuka tip, die ga ik zeker maken! Ook zelfgemaakte vegetarische burgers ga ik proberen. Heb alleen meer dan twee recepten nodig voor twee maanden, dus kom maar door met de tips! Dank je wel alvast! 

Groetjes, Frederiek