Aan het werk, op z'n Tanzaniaans

Hoi allemaal, 

Vorige week was dan officieel onze eerste echt werkweek. Echt hard werken was het nog niet, want de manager is pas deze week aanwezig. Als de kat van huis is... Woensdag hadden we om 8 uur 's ochtends een meeting met de youth officer van het district (of regio of ward of iets dergelijks, snap nog niet helemaal hoe het hier in elkaar zit). Wij hadden een deal gesloten met een bajaji chauffeur om ons elke dag op te komen halen, maar hij kwam niet opdagen. Bleek dat hij in het ziekenhuis was. Gelukkig zijn er meer bajaji's en een bracht ons naar het district office van een van regio's (snap jij het nog?). We waren een paar minuten te laat, maar de andere volunteers waren er ook nog niet, dus we stonden te wachten in het zonnetje (zijn jullie al jaloers?). Drie jonge, vrouwelijke Muzungu's vallen natuurlijk wel op, dus we werden al snel geroepen door iemand. Bleek de municipal director te zijn. Praatje mee gemaakt, handig om hem ook te kennen. De meeting begon uiteindelijk om 9 uur. Heerlijke Tanzaniaanse meeting, in het Swahili, telkens komen er mensen binnen of gaan weg, dan moeten er natuurlijk ook extra stoelen gehaald worden, mensen nemen ondertussen hun telefoon op en zitten te appen terwijl je tegen ze praat. Allemaal heel normaal. Waar maken wij ons druk om in Nederland. Na de meeting gingen we met de dala dala (soort van bus, hierover later meer) naar het VSO kantoor. Daar hebben we nog een uurtje de meeting nabesproken. Effectief hebben we dus twee uur gewerkt en dat is meer dan genoeg op een werkdag, dus iedereen ging weg. Wij hebben nog gelunched in de stad en 's avonds hebben we flatbread gemaakt. Moet zeggen dat ik best trots ben op mijn eerste Tanzaniaanse flatbread. Zeker ruimte voor verbeteringen, maar smaakte zeker goed. 

Donderdag zijn we met de dala dala naar werk gegaan. De dala dala is een bus voor ongeveer 20 personen en elke bus heeft wel een route, maar niet echt vaste haltes. Je staat gewoon langs de kant van de weg en houdt de bus aan. Die is onderweg ook alleen maar aan het toeteren om te laten weten dat ie er is. Heel nuttig natuurlijk, je zal maar niet aan het opletten zijn op de miljoen dala dala's die voorbijkomen. Hoewel ik in Nederland daadwerkelijk wel eens een bus heb gemist daardoor. Er zijn ongeveer 20 zitplaatsen, maar dat wil niet zeggen dat je er niet veel meer mensen in kan proppen. Maar om nou te zeggen dat de bus heel ruim is... Ik heb een dala dala voorbij zien rijden waarbij mensen uit de deur hingen, zo vol zat de bus. Gelukkig is onze opstapplaats redelijk in het begin, dus de kans dat wij uit de bus gaan hangen is niet zo groot. Alle dala dala's zijn ook versierd naar smaak van de chauffeur (althans, ik neem aan dat de chauffeur dit doet). Dit moeten ze echt ook in Nederland invoeren, is toch tof als je in een Bob Marley of Manchester United bus zit? Eenmaal op kantoor aangekomen was er een probleem dat ik maar een keer bij Randstad heb meegemaakt. Er was geen stroom. Laptops hebben een beperkte batterij dus tegen lunchtijd was mijn laptop leeg en zijn we in de stad bij een hotel "verder gaan werken." Hoewel je dat hier best werken zou kunnen noemen. In Nederland zou ik bij de volgende dagstart vragen hebben gekregen. Niet verkeerd om aan het Victoriameer te zitten met een drankje.  

Vrijdag nam de manager van een ander project ons mee naar een bar voor een drankje. Één drankje drinken kennen de Tanzanianen niet. De max ligt ongeveer op 25 en één bier is geen bier. Dat bleek wel uit het feit dat ze gelijk twee drankjes voor iedereen bestelden. Zaterdag kwam de schoonmaakster voor het eerst langs. In vier uur heeft ze ons hele appartement schoongemaakt en met de hand onze was gedaan. Beste investering ooit. Daarna zijn we naar de stad gegaan en hebben we gegeten en een drankje gedaan met een oud-vrijwilliger die Veronica kende vanuit Zanzibar. Daarna hebben we heel lang op de stoep zitten kletsen met de buurvrouw en de bewaker. Tanzanianen spreken de R niet echt uit, waardoor wij de hele tijd dachten dat de buurvrouw Lobby heet, maar eigenlijk heet ze Rhobi. De bewaker is natuurlijk niet alleen bewaker, maar ook klusjesman, als het nodig is schoonmaker en tuinman. De volgende ochtend kwam hij langs met zijn drie kinderen. Dan zitten er ineens op zondagochtend drie super schattige kindjes op de bank. Veronica had een paar pakketjes met kleurplaten en stickers, dus iedereen kreeg een cadeautje en een stroopwafel. De buurvrouw was ook jarig, dus wij in de hitte naar de markt voor een cadeautje en wat huishoudelijke spullen. Echt nooit meer in de volle hitte op een markt staan onderhandelen (nou ja, Veronica en May onderhandelen, ik sta erbij). Niet uit te houden zo heet. Om af te koelen zijn we naar een hotel in de buurt gegaan om daar in het zwembad te springen. Heerlijk! Voelde even als een paradijs, zwembad aan het meer met een bar in het zwembad. Voor iedereen die zich afvraagt waarom we niet gewoon in het meer zwemmen; we hebben een krokodil gespot in het meer. Voor zover ik weet ben ik geen familie van Steve Irwin, dus dat is niet het allerbeste idee. Maandag na werk zijn we naar de mall gegaan en hebben we een pedicure genomen. Je voeten worden hier zo ontzettend vies van al het stof, dus dit was best fijn. We hebben er ongeveer drie uur gezeten, maar mijn voetjes zijn sinds mijn geboorte ook niet meer zo zacht geweest.  

De manager is inmiddels ook in Mwanza, dus nu kunnen we (soort van) beginnen aan het project. Het project is gericht op arbeidsparticipatie van jongeren en dan vooral achtergestelde jonge vrouwen van 15 tot 35 jaar. Zij krijgen een opleiding van een paar maanden en leren dan niet alleen een vak, maar ze krijgen ook les in algemene vaardigheden als het schrijven van een CV. We zijn begonnen met het ontwerpen van een logo en een folder. Moet zeggen dat de national volunteer hier veel voor heeft gedaan. De communicatie verloopt soms alleen moeizaam. Jongeren kunnen zich nu ook aanmelden voor het project. Dan moet er nog een selectie gemaakt worden van de jongeren die in aanmerking komen en dan een selectie van de jongeren die ook daadwerkelijk mogen deelnemen. Dit wordt gedeeltelijk door de lokale overheid gedaan en gedeeltelijk door ons. Al met al gaat het werken hier heel langzaam en de manager maakt alle beslissingen. Zoals verwacht gaat alles niet zo efficiënt. Heeft wel als voordeel dat ik onder werktijd een blog kan schrijven. De andere volunteers zijn rond half 8 op kantoor, maar wij zien nog niet zo het voordeel van zo vroeg beginnen om vervolgens een beetje rond te hangen. We wonen ook vrij ver weg van kantoor (ik mis 20 minuten fietsen naar werk), waardoor de reis ernaartoe al een redelijk avontuur kan zijn.  

Nog bedankt voor de boeken suggesties! Als ik door mijn voorraad heen ben, kom ik weer terug bij jullie. Laat me ook weten hoe het is in Nederland! Behalve koud dan ;-) 

Groetjes, Frederiek